Dzisiaj opowiemy wam o najkrótszej wojnie w historii, zobaczycie konia, który umiał pewną sztuczkę oraz poznacie losy azjatyckiego Pablo Escobara.
Firma Pan Am została założona 14 marca 1927 roku przez majora Henry’ego H. Arnolda w Key West na Florydzie. Jako pierwsi posiadali w swojej flocie samolot Boeing 747. Ostatni lot Pan Am wykonał do Miami 4 grudnia 1991 roku. Przedsiębiorstwo zbankrutowało między innymi z powodu zamachu nad Lockerbie.
19 grudnia 1988 roku Abdel Basset Ali Mohamed al-Megrahi i Al Amina Khalif Fhimah wspólnie przygotowali bombę w radiomagnetofonie Toshiba RT-SF16. Usunięto niektóre części, a na ich miejsce wstawiono szwajcarski chronometr MST-13 oraz semtex, zamieniając radio w bombę zegarową. Walizka z bombą została opatrzona skradzioną naklejką JFK Rush, oznaczającą, że jest to zagubiony bagaż, który jak najszybciej musi znaleźć się na lotnisku Johna F. Kennedy’ego w Nowym Jorku.
O godzinie 18.25 samolot (lot 103, numer N739PA) spóźniony o 25 minut wystartował z lotniska. O godzinie 19 samolot znajdujący się na wysokości 9400 m otrzymał od kontroli ruchu lotniczego (Shanwick Oceanic Control Center) zezwolenie na wyjście nad Ocean Atlantycki. W pewnym momencie połączenie zostało przerwane – kontrolerzy ruchu obserwowali, jak echo radarowe Boeinga rozpada się na kilka części, a piloci lecący niedaleko po chwili informowali o zauważeniu eksplozji na niebie. Według odczytów z czarnej skrzynki wybuch bomby umiejscowionej w lewej części kadłuba nastąpił o godzinie 19.02. O godzinie 19.05 szczątki samolotu spadły na Lockerbie. Część kadłuba połączona ze skrzydłem uderzyła w ulicę Sherwood Crescent, wybijając krater o 47 metrach szerokości, 60 metrach długości i głęboki na 15 metrów. To właśnie na tej ulicy zginęły wszystkie ofiary z Lockerbie. Ciał 8 ofiar (w tym 7 mieszkańców Lockerbie) nigdy nie odnaleziono.
Pośrednio skutkiem zamachu (oprócz sankcji gospodarczych na Libię, która dała schronienie zamachowcom) był również upadek w 1991 linii Pan American World Airways, na które Federalny Zarząd Lotnictwa USA nałożył karę w wysokości 630 000 dolarów za luki w systemie bezpieczeństwa na lotnisku we Frankfurcie. Efektem tego było 270 spraw sądowych, które przewoźnikowi wytoczyły rodziny ofiar katastrofy, co doprowadziło firmę do bankructwa.
Christine Chubbuck była dziennikarką w stacji telewizyjnej WXLT. Pod koniec życia chorowała na depresję. Po rozmowie z szefem stacji otrzymała zgodę na przygotowanie reportażu na temat samobójstw. Podczas przygotowywania materiału dowiedziała się od policjanta, że najskuteczniejszym sposobem popełnienia samobójstwa jest oddanie strzału w tył głowy z rewolweru o kalibrze 38.
15 lipca 1974 roku Chubbuck pojawiła się na wizji i prowadziła program Suncoast Digest. Po 8 minutach od rozpoczęcia audycji przygnębionym głosem oznajmiła: „Zgodnie z polityką kanału 40, polegającą na dostarczaniu wam krwi i
wnętrzności na żywo i w kolorze, zobaczycie po raz pierwszy próbę
samobójczą”.
Po wypowiedzeniu tych słów dziennikarka postrzeliła się rewolwerem za prawym uchem. Aż do tego momentu pracownicy studia telewizyjnego traktowali jej słowa jako żart. Zabrano ją do szpitala Satosa Memorial, gdzie ogłoszono jej zgon czternaście godzin później. Program ten był nagrywany przez studio telewizyjne na specjalne życzenie Chubbuck (wcześniej WXLT nie nagrywała poprzednich programów).
Z powodu braku magnetowidów na rynku, nie rozpowszechniło się nagranie ze sceną samobójczą. Jedyna kopia nagrania znajdowała się do 2016 roku w posiadaniu WXLT. Po prośbach rodziny i wyroku sądowym zdecydowano, że nagranie to nie zostanie sprzedane ani opublikowane.
Khun Sa był birmańskim dowódcą rebelianckiej armii Mong Tai oraz narkotykowym baronem nazywanym „Królem Złotego Trójkąta” (popularne określenie jednego z głównych obszarów produkcji opium na terenie Azji, obejmujące swoim zasięgiem powierzchnię 350 tysięcy kilometrów kwadratowych na terenie Mjanmy, Tajlandii, Laosu i Wietnamu).
Przez blisko 30 lat był dowódcą armii Mong Tai, działającej na terenach zamieszkiwanych przez mniejszość etniczną Szanów. W 1993 roku, po proklamowaniu przez Szanów niepodległości na terenach tak zwanego Złotego Trójkąta (pogranicze Birmy, Laosu i Tajlandii), został okrzyknięty prezydentem. Wraz ze swoją armią kontrolował przemyt narkotyków na całym obszarze swoich rządów. Amerykanie za schwytanie Khun Sana oferowali nagrodę w wysokości 2 mln dolarów. Ambasador USA w Tajlandii nazwał go „najgorszym wrogiem świata”.
W 1996 roku doszło do podziału wśród rebeliantów – Armia Szanów kontynuowała działania zbrojne przeciwko rządzącej Birmą juncie, tymczasem Khun Sa bezwarunkowo poddał się oddziałom birmańskim. Do śmierci mieszkał w willi w ówczesnej stolicy kraju – Rangunie, chroniony przez wojsko przed ewentualną zemstą Szanów, którzy nie złożyli broni i nadal walczyli z rządem, przy okazji oskarżając swojego byłego przywódcę o zdradę.
Po przejściu na „emeryturę” zaangażował się w „uzasadnione” projekty biznesowe, zwłaszcza w górnictwie i budownictwie. Zmarł w 2007 roku w wieku 73 lat. Dziś jego dzieci są prominentnymi biznesmenami w Birmie.
Wojna angielsko-zanzibarska była konfliktem zbrojnym toczącym się między Wielką Brytanią a sułtanatem Zanzibaru w dniu 27 sierpnia 1896 roku. Konflikt trwał, według różnych źródeł, od 38 do 45 minut, co oznacza, że jest to najkrótsza odnotowana wojna w historii.
Bezpośrednią przyczyną wojny była śmierć probrytyjskiego sułtana Hamada bin Thuwainiego w dniu 25 sierpnia 1896 roku i następująca po nim sukcesja sułtana Chalida ibn Barghasza. Władze brytyjskie preferowały jako sułtana Hamuda bin Mohammeda, który był bardziej przychylny interesom brytyjskim.
W porozumieniu z 14 czerwca 1890 roku ustanawiającym protektorat brytyjski nad Zanzibarem kandydat do przejęcia władzy w państwie powinien uzyskać zgodę konsula brytyjskiego, a Chalid tego wymogu nie spełnił. Brytyjczycy uznali to za zniewagę i wysłali Chalidowi ultimatum, żądając, aby nakazał swoim siłom ustąpić i opuścić pałac. W odpowiedzi Chalid wezwał swoją straż pałacową i zabarykadował się w pałacu.
Ultimatum wygasło o godzinie 09:00 czasu wschodnioafrykańskiego (EAT) 27 sierpnia. Wówczas to Brytyjczycy zgromadzili w rejonie portu trzy krążowniki i ponad tysiąc żołnierzy, po czym rozpoczęli natarcie. Około 2800 Zanzibarczyków broniło pałacu; większość rekrutowała się z ludności cywilnej, ale była wśród nich także straż pałacowa sułtana oraz kilkuset jego służących i niewolników.
Obrońcy dysponowali kilkoma działami artyleryjskimi i karabinami maszynowymi, które zostały ustawione przed pałacem. Bombardowanie rozpoczęte o 09:02 sprawiło, że pałac stanął w ogniu i unieszkodliwiło to broniącą się artylerię. Flaga na pałacu została zestrzelona, a ogień ustał o 09:46. Po stronie sułtana zginęło około 500 osób, podczas gdy tylko jeden brytyjski marynarz został ranny.
Sułtan Chalid otrzymał azyl w konsulacie niemieckim. Brytyjczycy szybko postawili sułtana Hamouda na czele swojego marionetkowego rządu. Wojna oznaczała koniec suwerennego państwa Zanzibaru i początek okresu silnych wpływów brytyjskich.
Dzieło ukazuje kobiety w bikini uprawiające sport (podnoszenie
ciężarów, rzut dyskiem, biegi i grę piłką). Jedna z dziewcząt –
ubrana w togę – wręcza koronę i palmę zwycięstwa.
Mozaika została wydobyta na światło dzienne na przełomie roku 1959 i 1960 w tzw. „Sali Dziesięciu Dziewcząt”.
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą