Nie odbieram "sygnałów". Wytłumacz mi prosto z mostu jak pięciolatkowi. Sam się nie domyślę, bo jestem za głupi, żeby odczytać twoje sygnały.

Kiedy kobieta pyta mnie, o czym myślę i nic nie odpowiadam, to dlatego, że zwykle myślę o czymś głupim. Przykładowo o tym, kto wygrałby walkę, Godzilla czy Megatron.

Że naprawdę chcę mieć konia bojowego i ubierać się w zbroję.

Kiedy pytasz mnie, jak minął mi dzień lub co dzisiaj zrobiłem. Ja naprawdę nic wyjątkowego nie zrobiłem. Zwykle nie pamiętam, co robię, po prostu żyję.

Nie wiem, czy ze mną flirtujesz, czy nie.

Nie potrafię wytłumaczyć, że czuję się jak odmieniec, a tak naprawdę nim nie jestem. Często słyszałem, że wielki, cichy facet na pewno jest jakimś dziwakiem. Ja jestem duży i nieśmiały. I chcę jedynie spokojnie sobie żyć i nie chcę, żeby mi ktoś przeszkadzał.

Że muszą przestać być tak cholernie złośliwe w stosunku do swoich koleżanek.

Im więcej facetów, tym większy idiotyzm wymyślą. Dwóch facetów przykładowo będzie rzucało balonami z wodą w przechodniów. Ale już czterech facetów będzie strzelało z wiatrówki do żarówek. A sześciu... Skala idiotyzmów rośnie wykładniczo.

Nie pytajcie nas, w której sukience lepiej wyglądacie. Jeśli ubierzecie się w ciągu 15 minut i wyjdziemy z domu o ustalonej godzinie, możecie iść nawet ubrane w worek po ziemniakach.

Kiedy mówię, że nie chcę prezentu na Boże Narodzenie, to naprawdę oznacza, że powinnaś kupić mi 7541-elementowy zestaw Lego Millennium Falcon.

Że kolesie mogą gadać ze sobą przez dwie godziny (przez telefon, w pubie, grać w gry online) i nie rozmawiać o żadnych osobistych sprawach. Moja kobieta nie rozumie, jak to jest, że po długiej rozmowie z moim bratem nie mam pojęcia co u niego - jak w pracy, gdzie jedzie na urlop i co u jego dzieci. Potrafimy przez dwie godziny gadać o filmach i pierdzieć.

Kocham cię, mimo że nie potrafię podać stu powodów, dla których cię kocham.

Naprawdę jest mi obojętne, w której restauracji zjemy obiad.

To, że nie okazuję emocji, nie znaczy, że mi na tobie nie zależy.

Moja żona poznała mojego najlepszego przyjaciela z dzieciństwa na jakimś weselu. Przed imprezą zapytała mnie, dlaczego się z nim nie spotykam, chociaż mieszkamy dosłownie pięć kilometrów od siebie. Odpowiedziałem: "Przecież on żyje, czyż nie?". Na weselu zapytała o to samo mojego kumpla. On odpowiedział: "Przecież on żyje, czyż nie?". Ona do dziś nie rozumie, jak tak można. I wiem, że nigdy nie uda mi się jej tego wyjaśnić.

Że kiedy sikamy w ubikacjach publicznych, naprawdę nie zerkamy na siusiaki kolesi przy sąsiednich pisuarach.

Kobiety nigdy nie pojmą, jak faceci mogą świetnie się bawić w swoim towarzystwie, nic nie mówiąc.