Wielka Brytania właśnie przeżywa swoje najcięższe chwile w związku z epidemią koronawirusa. Mimo iż zamknięci w swoich domach, Brytyjczycy starają się utrzymywać pogodę ducha i odnaleźć iskierki radości, żeby jakoś umilić sobie przymusową kwarantannę...
Powszechny dostęp do internetu przyniósł ludzkości w równym stopniu błogosławieństwo, co przekleństwo. Świat nagle zaroił się od domorosłych ekspertów w każdej dziedzinie, którzy bez konsultacji z fachowcami potrafili nawet zdiagnozować u siebie rzadką chorobę. Nie wierzycie? Oto kilka dowodów!
I powracamy do żenujących zdjęć, które uwiecznieni na nich ludzie chcieliby wymazać z pamięci.
#1. Mój ubiór podczas opadów śniegu w maju 2004 roku
#2. Jak mogłam uznać, że to jest fajne?
#3. W 2004 roku byłem pod wpływem filmów Fight Club i The Matrix. Uważałem, że noszenie dwóch par okularów jest super
#4. Mój tata zawsze uważał, że ta fryzura pasuje mi niesamowicie. Moja mama myślała, że koszula była niesamowita. Najlepsze jest to, że jestem dziewczyną.
#5. Ja, totalnie nieopalona, ubrana jak ośmioletni chłopiec
#6. Zdjęcie z ukończenia szkoły średniej
#7. 14-letni ja wklejający Britney Spears w miejsce, gdzie był mój tata
#8. Zbyt fajny, by to opisać
#9. Kot chyba należał do fotografa
#10. Rok 1993. Ja w kostiumie jednorożca uszytym przez mamę
#11. Ja i mój tata pozujący do kartki świątecznej
#12. Moje ósme urodziny. W rękach trzymam Nintendo DS i cieszę się z prezentu
#13. Ja w siódmej klasie
#14. Trzynastoletnia ja, wielka fanka Justina Biebera
#15. Rok 2005. Myślałam, że jestem superfajna
#16. Wtedy wydawało się to dobrym pomysłem
#17. Mój brat i ja przygotowywaliśmy się do walki
#18. Moja mama i ja w 1992 roku
#19. Myślałam, że wyglądam jak Kot z Cheshire
#20. Ja w 2006 roku, tak bardzo staram się być fajny
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą