Do przedmiotu, a zwłaszcza do pani katechetki, której mrożące spojrzenie przywodziło na myśl świętą inkwizycję. Pani katechetka też, delikatnie rzecz ujmując, nie przepadała za Abrachiłem, ponieważ posłyszała niechcący jego żywą dyskusję z sąsiadem, który orzekł był, że ze swą niebanalną urodą to nadaje się ona tylko do klasztoru, na co Abrachił zaoponował, iż Pan wybiera na swe oblubienice kobiety jeśli nie piękne, to przynajmniej obdarzone jakimś wdziękiem.
Wracając (z trudem) do tematu, któregoś pięknego wiosennego dnia syn Abrachiła po powrocie ze szkoły podsunął rodzicielowi zeszyt z religii z koślawo nabazgranym zadaniem domowym. Minę miało dziecko tak markotną, że Abrachił już domniemywał, że pewnie jakąś piorunującą uwagę otrzymał (typu: syn złośliwie symuluje atak czkawki), ale nie.
Było to standardowe zadanie domowe, brzmiące jak następuje: „Wykonać własnoręcznie wzniosłe religijne dzieło sztuki”. Przy czym już ustnie katechetka zaznaczyła, że sztuka nowoczesna (typu kubizm, dadaizm, czy inny izm) nie wchodzi w grę. Dzieło miało być rozpoznawalne i czytelne. Technika dowolna.
Zasępił się Abrachił, bo swój kontakt ze sztuką ograniczał na ogół do sztuki mięsa, żona wprawdzie była manualnie uzdolniona, ale dla odmiany religię wyznawała na tyle inną, że płaszczyzny porozumienia z katechetką nie zdołałaby osiągnąć, a dzieci orzekły, że ich pomysły wyczerpały się już kwartał temu, przy produkcji dobrych uczynków (50 opisanych uczynków potrzebnych do zaliczenia półrocza).
Myślał więc Abrachił, myślał ciężko i mozolnie: religijne dzieło sztuki…. wzniosłe…. Wzniosłe!!! I tu myśl jakaś genialna musiała zapukać do jego mózgownicy, bo rozpromienił się nagle (przy czym rozpromienił, to było bardzo dobre słowo, gdyż Abrachiłowe, własnoręcznie naprawiane uzębienie znane było ze swej niespotykanej świetlistości, a jego uśmiech mógł z powodzeniem zastąpić 60W żarówkę) i zaordynował: Wojtek, leć po listewki i płótno!
Przy użyciu w/w materiałów, a także kawałka lipowego drewna, farbek plakatowych i lakieru do włosów najstarszej córy, Abrachił z Wojtusiem wykonali zaiste WZNIOSŁE dzieło religijne i bardzo zadowoleni z siebie poszli spać.
Obawiam się jednakowoż, że pani katechetka nie przespała spokojnie następnej nocy, a to z powodu wrażenia, jakie uczyniło na niej niewątpliwie wzniosłe i niewątpliwie religijne dzieło Wojtka pod roboczym tytułem: „Latawiec z figurką Jezusa ukrzyżowanego”…


W poprzednich odcinkach...